به نقل از «ايتنا»

چرت روزانه در زمان مناسب انسان را خلاق می‌کند

تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۸۰۶۸۳

ایتنا - در مرحله‌ای که فرد میان خواب و بیداری سرگردان و شناور است، ذهن خلاق «به طور خاص مستعد» است.
افراد پس از یک چرت کوتاه، احتمالا برای مسائل راه‌‌حل‌های خلاقانه‌تری پیدا می‌کنند؛ این نتیجه یک پژوهش جدید است که احتمالا به روش‌های تازه‌ای برای تقویت خلاقیت و درمان اضطراب ناشی از کابوس‌‌های شبانه می‌انجامد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

یه گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، پژوهشگران ام‌آی‌تی و دانشکده‌ پزشکی‌ هاروارد می‌گویند در مرحله‌ای که فرد میان خواب و بیداری سرگردان و شناور است، حالتی که به عنوان مرحله شروع خواب شناخته می‌شود، ذهن خلاق «به طور خاص مستعد» است.

این مقاله که به‌تازگی در نشریه ساینتیفیک ریپورتز منتشر شد، برای نخستین‌ بار نشان داد که وقتی به افراد القا می‌شود در این مرحله شروع خواب درباره موضوعی خاص خواب ببینند، وقتی بعدا از آن‌ها خواسته شود سه فعالیت خلاقانه مرتبط با آن موضوع خاص را انجام دهند، عملکرد بسیار خلاقانه‌تری دارند.

کاتلین اصفهانی، یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه ام‌آی‌تی، گفت: «وقتی شما در مرحله شروع خواب به رویاپردازی درباره موضوعی خاص ترغیب می‌شوید، می‌توانید تجربیاتی در خواب داشته‌ باشید که بعدا از آن‌ها برای انجام دادن این‌ کار‌های خلاقانه استفاده کنید.»

دانشمندان دریافتند این القا در خواب که به «رویاپرورانی هدفمند» (یا اصطلاحا تکوین هدفمند رویا) معروف است، نسبت به افرادی که چرتی بدون انگیزش مشخص داشتند یا افرادی که بیدار مانده بودند، داستان‌های خلاقانه بیشتری ایجاد کرد.

یافته‌های جدید نشان می‌دهند که مغز در این مرحله از رویا، بین مفاهیم مختلف ارتباطات گسترده‌تری ایجاد می‌کند که ممکن است سبب تقویت خلاقیت شود.

آدام هار هوروویتز، نویسنده دیگر این مقاله، گفت: «اگر شما به این وضعیت مغزی دسترسی پیدا کنید، می‌توانید هنگام بیداری خلاق‌تر باشید.»

دهه‌ها پژوهش قبلی به‌طور ضمنی و بر اساس تجربیات شخصی، نشان داده‌اند که نخستین مرحله از خواب که با نام «هیپناگوژیا» یا ان‌۱ (N1) شناخته می‌شود، یک بستر مولد برای پرورش ایده‌های خلاقانه است.

پتی میس، یکی از نویسندگان این مقاله، گفت: «یکی از اهداف گروه ما ارائه بینش بیشتر به افراد درباره چگونگی کارکرد مغز آن‌ها است و اینکه وضعیت شناختی آن‌ها چیست و چگونه می‌توانند بر‌ آن تاثیر بگذارند.»

 

محققان ابتدا یک دستگاه به‌نام «دورمیو» را ساختند که می‌توانست برای «رویاپرورانی هدفمند» استفاده شود.

طبق گفته دانشمندان، این دستگاه که یک دستکش است که سه نشانگر فیزیولوژیکی خواب را اندازه می‌گیرد: تغییرات در کشیدگی عضلانی، ضربان قلب و میزان رسانایی پوست.

این دستگاه سپس اندازه‌گیری‌ها را به یک تلفن‌همراه یا به برنامه کاربردی در لپ‌تاپ ارسال می‌کند.

دانشمندان گفتند: وقتی فردی که این دستکش را پوشیده است، وارد مرحله ان۱ (اولین مرحله از خواب) می‌شود، برنامه به او القا می‌کند تا درباره موضوع مشخصی خواب ببیند.

سپس زمانی که فرد موردنظر در حال ورود به مرحله بعدی خواب است، برنامه فرد را بیدار می‌کند و از او می‌خواهد آنچه را در رویا دیده‌ است، گزارش کند و واکنش او را ثبت می‌کند.

دانشمندان ۴۹ شرکت‌کننده در این مطالعه را به چهار گروه تقسیم کردند. به یک گروه، برای چرت زدن ۴۵ دقیقه زمان داده شد و دستگاه آن‌ها را به دیدن رویایی درباره یک درخت ترغیب و گزارش آن‌ را ثبت کرد.

هر زمان که یک رویا گزارش می‌شد، این دستگاه، فرد تحت آزمایش را تشویق می‌کرد به خواب برگردد و او را به دیدن رویایی درباره یک درخت ترغیب می‌کرد.

در گروه دیگر، شرکت‌کنندگان با استفاده از دستگاه چرت می‌زدند اما از آن‌ها تنها خواسته شده بود افکار خود را مشاهده کنند.

پس از چرت ۴۵ دقیقه‌ای یا بیدار ماندن، از افراد آزمایش‌شونده خواسته شد سه وظیفه را انجام دهند.

این وظایف از پیش انتخاب شده بودند تا با عملکرد خلاقانه مرتبط باشند.

اولین وظیفه شرح یک داستان بود که در آن، از شرکت‌کنندگان خواسته شد یک داستان خلاقانه شامل کلمه «درخت» بنویسند.

دانشمندان گفتند: شرکت‌کنندگانی که به آن‌ها القا شده بود رویایی درباره درخت ببینند، خلاقانه‌ترین داستان‌ها را خلق کردند.

همچنین مشخص شد آن‌ دسته از کسانی که چرت زدند، اما القای موضوعی خاصی نداشتند، در مقایسه با گروهی که در زمان آزمایش بیدار مانده بودند، همچنان خلاقیت بیشتری نشان دادند.

افرادی که به آن‌ها گفته شده بود درباره درخت‌ها خواب ببینند، در دو آزمون دیگر خلاقیت نیز امتیاز بالاتری کسب کردند. در یکی، آن‌ها تا جایی‌ که می‌توانستند فهرستی از استفاده‌های خلاقانه از درختان تهیه کردند و در دیگری، از آن‌ها خواسته شده بود تا به هرکدام از اسامی فهرست داده‌شده با اولین فعل که به ذهنشان می‌رسید، پاسخ دهند.

شرکت‌کنندگان با رویاپرورانی هدفمند نسبت به آن‌هایی که بدون رویاپرورانی هدفمند چرت زده بودند، ۴۳ درصد خلاقیت بیشتر نشان دادند.

این گروه با القای خواب هم نسبت به آن‌هایی که بدون القای خواب، بیدار مانده بودند، ۷۸ درصد خلاقیت بیشتری نشان دادند.

این مقاله همچنین نشان داد افرادی که تعداد بیشتری رویا درباره درختان داشتند، هم در [نگارش] داستان‌های خود خلاقیت بیشتری نشان دادند.

محققان دریافتند که در دو وظیفه دیگر، افرادی که چرت زدند، نسبت به کسانی که بیدار ماندند، ترکیب کلمات بسیار دورتر از بافت مفهوم به‌ کار بردند؛ مهری تایید بر این نظریه که هنگام نخستین مرحله از خواب، مغز ایده‌هایی را به هم پیوند می‌دهد که لزوما در زمان بیداری با هم ارتباطی ندارند. 

اگر فرایند تفکر در این مرحله هدایت شود، فرصتی برای جست‌وجو در‌ پی مفاهیمی بس دورتر وجود دارد.

دانشمندان در‌ حال حاضر تلاش می‌کنند اجرای دستورالعمل‌های مطالعاتی خود را ساده‌تر کنند تا به گسترش دامنه مطالعات، از جمله کمک به درمان اضطراب ناشی از کابوس‌های شبانه منجر شود.

منبع: ايتنا

کلیدواژه: چرت روزانه خلاقیت نشان دادند خواسته شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۸۰۶۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انسان‌ها سوگیری یادگیری ماشینی را بیشتر از سوگیری خود تشخیص می‌دهند

یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که افراد سوگیری تصمیم‌های الگوریتم‌ یادگیری ماشینی را بیشتر از سوگیری تصمیم‌های خودشان تشخیص می‌دهند. شاید بتوان از این ویژگی برای اصلاح سوگیری‌های انسان استفاده کرد.

به گزارش ایسنا، از برنامه‌هایی که تماشا می‌کنیم تا افرادی که استخدام می‌کنیم، الگوریتم‌ها به طور فزاینده‌ای در زندگی روزمره ما ادغام می‌شوند و بی‌سروصدا بر تصمیم‌هایی که می‌گیریم اثر می‌گذارند.

به نقل از ادونسد ساینس نیوز، هسته الگوریتم‌ها، مجموعه‌ای از قوانین یا دستورالعمل‌هاست که برای پردازش اطلاعات و به دست آوردن یک نتیجه خاص طراحی شده‌اند اما از آنجا که الگوریتم‌ها از الگوهای رفتاری انسان یاد می‌گیرند، می‌توانند سوگیری‌هایی را که درون ما وجود دارند، منعکس یا حتی تقویت کنند. با وجود این، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که این ممکن است زیاد بد نباشد.

«کری موروج»(Carey Morewedge) استاد «دانشگاه بوستون»(Boston University) معتقد است که این بازتاب می‌تواند نقاط کور سوگیری ما را روشن کند و در اصلاح رفتار نقش داشته باشد. الگوریتم‌های یادگیری ماشینی بسیار موفق هستند زیرا می‌توانند بی‌طرفانه الگوها را در مجموعه داده‌ها پیدا کنند اما در عین حال، سوگیری‌های انسانی را نیز در داده‌های آموزشی خود لحاظ کنند.

هنگامی که این سوگیری‌ها در الگوریتم‌ها شناسایی می‌شوند، می‌توانند به آشکارسازی سوگیری‌های بلندمدت در سازمان‌ها کمک کنند. به عنوان مثال، شرکت «آمازون»(Amazon) سوگیری جنسیتی را در شیوه‌های استخدام خود بررسی نکرده بود اما با آزمایش یک الگوریتم که رزومه‌های جدید را براساس شیوه‌های پیشین استخدام شرکت ارزیابی می‌کرد، به این موضوع پی برد.

موروج گفت: الگوریتم‌ها می‌توانند سوگیری‌های انسانی را کدگذاری و تقویت کنند اما سوگیری‌های ساختاری را نیز در جامعه ما نشان می‌دهند.

انسان‌ها سوگیری‌های خود را تشخیص نمی‌دهند

موروج و گروهش در پژوهش خود نشان دادند که افراد معمولا تمایل بیشتری را به تشخیص دادن و تصحیح کردن سوگیری‌های موجود در تصمیم‌گیری الگوریتم در مقایسه با تصمیم‌گیری خودشان دارند. آنها باور دارند که با دانستن این موضوع ممکن است بتوان از الگوریتم‌ها برای رسیدگی به سوگیری‌های موجود در تصمیم‌گیری‌ها استفاده کرد.

انسان‌ها به دلیل پدیده‌ای به نام «نقطه کور سوگیری»، برای دیدن سوگیری خود تلاش زیادی نمی‌کنند و بیشتر متوجه سوگیری افراد دیگر هستند. دلیل این است که ما می‌توانیم در فرآیندهای تصمیم‌گیری خود، سوگیری را توجیه کنیم یا برای آن بهانه بیاوریم. برای ناظری که هیچ اطلاعاتی درباره فرآیند فکری یا چگونگی تصمیم‌گیری ندارد، سوگیری‌ها واضح‌تر و بهانه‌جویی دشوارتر است.

موروج و همکارانش در این پژوهش نشان دادند که حتی وقتی الگوریتم‌ها براساس رفتارهای ما آموزش داده می‌شوند نیز این موضوع صادق است.

تشخیص دادن سوگیری در الگوریتم ساده‌تر است

پژوهشگران در یک مجموعه آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواستند تا سرویس «ایربی‌ان‌بی»(AirBnB) و رانندگان «لیفت»(Lyft) را براساس معیارهای تشخیصی مانند تعداد ستاره‌ها، ارزیابی‌ها و مدت زمان حضور داشتن کنار راننده رتبه‌بندی کنند.

پژوهشگران معیارهای غیرتشخیصی مانند تصویر یا نام را که هیچ ارتباطی با کار ندارند، دستکاری کردند. شرکت‌کنندگان دو بار رتبه‌بندی را انجام دادند و سپس، رتبه‌بندی‌های آنها یا رتبه‌بندی الگوریتم آموزش‌داده‌شده نشان داده شد.

گاهی اوقات رتبه‌بندی خود شرکت‌کنندگان به آنها نشان داده می‌شد اما به آنها گفته می‌شد که رتبه‌بندی الگوریتم است. در همه سناریوها، شرکت‌کنندگان در مقایسه با الگوریتم‌ها سوگیری کمتری را در رتبه‌بندی‌های خود مشاهده کردند.

موروج گفت: مردم وقتی معتقدند که رتبه‌بندی‌ها توسط یک الگوریتم انجام شده است، تمایل بیشتری به سوگیری دارند. این در حالی است که ما در واقع الگوریتم را روی داده‌های آنها آموزش می‌دهیم و رتبه‌بندی الگوریتم براساس آن داده‌ها صورت می‌گیرد.

وی افزود: این به این معنا نیست که مردم انواع بیشتری از ویژگی‌ها را در الگوریتم‌ها می‌بینند، بلکه چیزهایی را می‌بینند که برای خودشان تهدیدکننده‌تر است. بیشتر مردم نمی‌خواهند از نژاد در رتبه‌بندی‌های خود استفاده کنند یا می‌خواهند نژاد را در آن رتبه‌بندی نادیده بگیرند. بنابراین، این ایده که نژاد بر آن رتبه‌بندی‌ها تأثیر گذاشته، تهدیدکننده است.

در نتیجه، از آنجا که سوگیری در یک الگوریتم به عنوان تصمیم‌گیری ناقص خود ما تلقی نمی‌شود، دیدن یا اعتراف کردن به وجود آن آسان‌تر است. به گفته موروج، این یافته دو روش را ارائه می‌دهد که الگوریتم‌ها به واسطه آن می‌توانند به انسان در کاهش سوگیری کمک کنند.

وی افزود: یک روش این است که تصمیم‌های خود را جمع‌آوری کنید و الگوها را ببینید که به شما کمک می‌کنند تا سوگیری را تشخیص دهید اما هنوز موانعی بر سر راه توانایی ما برای تشخیص دادن سوگیری‌ها وجود دارد. ما انگیزه‌هایی را برای محافظت از خود داریم.

موروج و گروهش با پیروی از این منطق، آزمایش دیگری را انجام دادند تا ببینند آیا احتمال بیشتری وجود دارد که شرکت‌کنندگان به اصلاح سوگیری در رتبه‌بندی‌های خود یا الگوریتم بپردازند. پس از مشاهده رتبه‌بندی‌ها، به شرکت‌کنندگان فرصت داده شد تا سوگیری را اصلاح کنند و احتمال بیشتری وجود داشت که اصلاحاتی را در رتبه‌بندی الگوریتم انجام دهند. موروج گفت: از آنجا که افراد سوگیری را بیشتر در رتبه‌بندی الگوریتم می‌بینند تا خودشان، احتمال بیشتری وجود دارد که رتبه‌بندی‌های الگوریتم را اصلاح کنند.

موروج اذعان داشت که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه است اما او روش ملموسی را می‌بیند که از طریق آن می‌توان یافته‌ها را در آموزش دادن الگوریتم برای جلوگیری از سوگیری در دنیای واقعی ادغام کرد. وی افزود: اولین گام این است که افراد سوگیری‌های خود را بفهمند و آنها را ببینند. من فکر می‌کنم این الگوریتم‌ها، روش سودمندی برای ارائه دادن یک دیدگاه واقعی‌تر به افراد درباره میزان سوگیری آنها هستند.

این پژوهش در مجله «PNAS» به چاپ رسید.

انتهای پیام